Greek Vs English language

Πολλές φορές έχω ακούσει ή μου έχουν πει ότι η ελληνική γλώσσα είναι η πιο πλούσια γλώσσα στον κόσμο και πιθανόν να το πιστεύω και εγώ. Παρ' όλο όμως τον πλούτο της εγώ μέσα σε διάστημα ενός μήνα διαπίστωσα δυο τομείς, στους οποίους φαίνεται η πενία της.

Ξεκινάω με τον πρώτο, φάκελος ραντεβού. Πραγματικά είναι περίεργο του πως μπορείς να πεις με μια λέξη, ελληνική, την παρακάτω κατάσταση (την οποία έχω δει ουκ ολίγες φορές σε αμερικανικές σειρές και ταινίες): αγόρι βγαίνει για ποτό (ή καφέ) με κοπέλα, συζητάνε με τις ώρες, με μια μικρή υποψία ρομαντικού ενδιαφέροντος, στο τέλος της νύχτας το αγόρι συνοδεύει την κοπέλα στο σπίτι της, της κάνει ένα κολακευτικό σχόλιο για το πως περάσανε και για να την καληνυχτίσει-ευχαριστήσει για την πανέμορφη βραδιά-απόγευμα, που του προσέφερε, σκύβει και την φιλάει απαλά στο στόμα (ΠΡΟΣΟΧΗ! Απαλά, το πόσο θα προχωρήσει το φιλί επαφίεται στην διακριτική ευχέρεια της κοπέλας. ΠΡΟΣΟΧΗ! Στο στόμα, όχι στο μάγουλο, όχι στο χέρι, στόμα, δεν είμαστε γκέυ, μην ξεχνάμε ότι την γουστάρουμε την κοπέλα). Και το αν θα συνεχίσει το σκηνικό με κάποια δεύτερη συνάντηση το αφήνει και αυτό (σαν gentleman που είναι) στην κοπέλα.

Ειλικρινά, πως σκατά περιγράφεται αυτό στα ελληνικά με μια λέξη;

Στα αγγλικά υπάρχει μια ωραιότατη λέξη: date. Στα ελληνικά πρέπει να γράψεις μια παράγραφο! Καταλήξαμε λοιπόν αυτό που περικλείει ο όρος date στα αγγλικά δεν έχει ελληνικό αντίστοιχο.

Συνεχίζω στο δεύτερο τομέα, φάκελος πέσιμο. Είναι απίστευτο το πόσο βλάκας μπορεί να φανείς όταν θέλεις με κάποιο τρόπο να εκφράσεις κάποια αισθήματα σε μια κοπέλα και έχεις την ατυχία να μιλάς ελληνικά.

-Ξέρεις, μου αρέσεις.

-ΟΚ, φίλε δεν είμαστε στο δημοτικό. (Aποτυχία)

-Εμ... σ' αγαπώ.

-(Εναλλακτική 1η) Έχει ξεκινήσει να τρέχει στο “γ”...

-(Εναλλακτική 2η) Πνίγεται στα γέλια...

-Ξέρεις, νοιώθω πολύ άνετα και ωραία μαζί σου.

-Αχ και εγώ... (Αποτέλεσμα; Μόλις έγινες ο φίλος στον οποίο θα κλαίγεται για τους άλλους γκόμενούς της).

-Αγαπώ να περνάω χρόνο μαζί σου (από το αγγλικό “I love spending time with you”).

-Και εγώ. (το λέει μουδιασμένα επειδή πολύ πιθανόν να μην καταλάβει που το πας, άσε που το ρήμα “αγαπώ” πάντα έχει κακό αντίκτυπο...)

Η φαντασία του συγγραφέα για τρόπους πεσίματος (που περιλαμβάνουν τουλάχιστον ομιλία, τακτικές του τύπου χορεύεις με την κοπέλα και σιγά σιγά την μπαλαμουτιάζεις δεν εξετάζονται εδώ και δεν είναι και του γούστου του συγγραφέα) στερεύει. Μπορεί να μην ξέρω εγώ να την πέφτω ωραία σε μια κοπέλα (αληθεύει), αλλά και η ελληνική γλώσσα δεν βοηθάει. Ενώ στα αγγλικά;

I like you.

Τόσο γαμημένα απλό, περιεκτικό, σύντομο και το μόνο πράγμα που τουλάχιστον εγώ μπορώ να με φανταστώ να το λέω πλήρως ακομπλεξάριστα. Ιδού λοιπόν δυο περιπτώσεις, πολύ συγκεκριμένες και πολύ σημαντικές για την κοινωνική ζωή γενικά, όπου η ελληνική γλώσσα με έχει “γονατίσει” με την φτώχεια της.

I like you, λοιπόν και τα μυαλά στο μπλέντερ!

Συνοδεία: DefDFires - Operation: Zombie Nation

English rain...

Η τελευταία βδομάδα στα Χανιά επιβεβαιώνει αυτό που μου αρέσει να δηλώνω για τον καιρό εδώ πέρα:

Όταν ξεκινάει, ξεχνάει να σταματήσει.

Φυσικά αναφέρομαι στη βροχή. Αρχίζω να νοιώθω ότι βρίσκομαι στο αγαπητό Λονδίνο με τόση βροχή. Επίσης αρχίζω να καταλαβαίνω και την κατήφεια που πιάνει συχνά πυκνά του άγγλους. Πάντως όσο και αν το νοιώθω αυτό, όσο και αν λέω ότι τους καταλαβαίνω, δεν μπορώ να μην το απολάυσω, να απολάυσω κάθε μικρή λεπτομέρεια αυτής τη κατάστασης, τη μυρωδιά του χώματος, τον διαρκή, σταθερό και χαλαρωτικό ήχο της βροχής που πέφτει, το ελαφρύ κρύο που τρυπάει, θα έλεγες τους τοίχους, τις αστραπές που πέφτουν στον ορίζοντα εκεί που ο ουρανός ενώνεται με την θάλασσα και φυσικά την διαρκή μαυρίλα του ουρανού που απλώνεται μπροστά στο μπαλκόνι μου.

Όλα αυτά βέβαια τα απολαμβάνω με την συνοδεία αντίστοιχα κατάλληλης μουσικής (μουσική που σχεδόν να μπορεί να σου φέρει την μυρωδιά της Αγγλίας στα ρουθούνια σου) και κάποιου ζεστού αφεψήματος (φυσικά αν μιλάμε για καλό αγγλικό τσάι τότε η απόλαυση φτάνει σε οργασμικά επίπεδα).

Αν και εδώ πολλοί εδώ στα Χανιά (αλλά και στην Αθήνα και μάλλον και στην Ελλάδα γενικότερα) θα διαφωνήσουν, πραγματικά θα ήθελα να συνεχίσει αυτό το σκηνικό

μέχρι τον Φλεβάρη.

Συνοδεία: Stone Roses - Stone Roses (οχι απλά μυρίζει Αγγλία το συγκεκριμένο, βρωμάει θα έλεγε κανείς)

Επιστροφή...

Κάθε μπλογκ περνάει μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, κατά την οποία δεν υπάρχουν καινούργιες αναρτήσεις. Αυτό συμβαίνει για πολλούς και διάφορους λόγους, είτε ο συγγραφέας δεν έχει έμπνευση να γράψει κάτι, είτε αποφάσισε να το παρατήσει το ζήτημα, είτε τα πράγματα στη ζωή του είναι αρκετά πιεσμένα και δεν μπορεί να αφιερώσει τον απαιτούμενο χρόνο σε αυτό το κομμάτι της (ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι όλοι οι ανθρώποι έτσι, που να έχουν την ψυχολογική ανάγκη να γράφουν διαρκώς).

Το συγκεκριμένο μπλόγκ την πέρασε αυτή τη φάση και σήμερα με αυτό το ποστ την ξεπερνά. Κανονικά η παραπάνω διαδικασία θα καθυστερούσε μέχρι της 6-7 Σεπτεμβρίου αλλά λόγω της εβδομαδιαίας κατάληψης, που ψηφίστηκε πανυγηρικά χθες στο Ίδρυμα του συγγραφέα και τον αποτρέπει να δώσει 2 μαθήματα, ξεκινά νωρίτερα.

Δεν είμαι στεναχωρημένος, εκνευρισμένος ή οτιδήποτε άλλο σε -μένος μετά από αυτή την τροπή των πραγμάτων. Ίσα-ίσα, σε αντιδιαστολή, με προηγούμενη ανάρτηση αρχίζω να βλέπω ένα φως στη μέση της νύχτας, το οποίο ελπίζω να μην είναι πεφταστέρι. Το μοναδικό πρόβλημα που δημιουργείται από την παρούσα κατάσταση στον υποφαινόμενο είναι η απουσία δράσης.

Ποτέ δεν το άντεχα αυτό, κενές ώρες, κενές μέρες, ένα κενό. Αυτό είναι πιθανόν και ο μεγαλύτερος φόβος μου, η μεγαλύτερη έννοια μου, το κενό. Πιστεύω ότι στις μέρες που ακολουθούν η διαδικασίες μαγειρέματος, καθαριότητας και γενικά εργασίες απαιτητικές σε κινητική και όχι τόσο σε πνευματική κούραση θα είναι must have στην καθημερινή ρουτίνα, γιατί μόνο έτσι βλέπω κάποια διέξοδο από το να μην με πάρει από κάτω.

Βέβαια μπορεί να ασχοληθώ και με κάποια μισοτελειωμένα projects μου, όπως η ιστορία “Για café και παρατήρηση”, που τόσο πολύ θέλει η (μοναδική ίσως αναγνώστρια) Ρέα.

Γνωρίζω ότι αυτό το ποστ δεν είναι αντάξιο επιστροφής, ή ίσως και να είναι γιατί είναι λογικό μετά από μια περίοδο απουσίας όλα να είναι τόσο ομαλά και απλά και εύκολα όπως πριν, αλλά αυτό ακριβώς είναι

ένα ποστ επιστροφής.

Συνοδεία: Playground Noise - Playground Noise.