Ξέρω ότι έχω καιρό να γράψω. Αυτό ωφείλεται στο γεγονός ότι ήθελα να γράψω
μετά από κάποιο σημαντικό γεγονός και αφότου θα έφευγα από την Κρήτη. Το
δεύτερο σκέλος ήταν εύκολο. Το πρώτο ήταν όλο το ζουμί.
Πριν κάποιες μέρες συνέβει ένα σημαντικό γεγονός (άξιο αναφοράς στον
διαδικτυακό ιστότοπο του συγγραφέα), πήγα σε μια συναυλία στην οποία δεν
κατάφερα να δω τον καλλιτέχνη. Γενικά σε τέτοια ζητήματα επωνυμίας και γούστου
προτιμώ να διατηρώ μια ανωνυμία (ένα πέπλο μυστηρίου αν θέλετε), εδώ όμως όχι.
Ο, ή μαλλον καλύτερα, η καλλιτέχνης ήταν η Μαριέττα Φαφούτη. Εκείνη η νύχτα μου
θύμισε την έννοια του “σκοπού” που έχουμε καθιερωσει με ένα φίλο. Κάθε νύχτα,
κάθε έξοδο, έχει ένα “σκοπό” και αν ο “σκοπός” δεν επιτευχθεί η προσπάθεια
επαναλαμβάνεται.
Ο “σκοπός” δεν επετεύχθει, η προσπάθεια δεν επαναλήφθηκε.
Δυστηχώς ο φρενήρης ρυθμός των ημερών εκείνων δεν μου επέτρεψε να αναρτήσω
τις σκέψεις μου, που αφορούσαν το συγκεκριμένο γεγονός, με αποτέλεσμα να
προκύψει ένα άλλο.
Επιτέλους μετά από 3 χρόνια οι Τύχες εδέησαν και αποφάσισαν να επισκεφθώ
τον τόπο που θεωρώ δεύτερο σπίτι μου. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της
ανυπομονησίας μου, για το ξανασμίξιμο αυτό, αρκεί να αναφέρω ότι λίγες μέρες
πριν την αναχώρησή το έβλεπα στα όνειρά μου. Τα συναισθήματά ήταν κατά την
άφιξη κυρίως χαρμολύπης, επιτέλους ήμουν εδώ, στο μέρος που θέλω να ζήσω (κι ας
μην μπορώ), επειτά απο 3 συνεχόμενα χρόνια απουσίας και με μια αίσθηση
(κυρίαρχη) που αφορούσε πρόσωπα, τοπία και καταστάσεις, που εκφράζεται πολύ
όμορφα και εύστοχα από το:
“Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν”
Δεδομένου ότι αυτή την στιγμή βρίσκομαι στον τόπο αυτό με το σκοτάδι (η ώρα
είναι 2 και το πρωτότυπο της ανάρτησης χειρόγραφο), την μοναξιά και μια μπύρα
συντροφιά, κάποιος θα υποθέσει ότι αυτό ειναι το τέλος της ανάρτησης. Αλλά όχι.
Το θέμα είναι ότι κατά την παραμονή μου εδώ ένας άνθρωπος “έφυγε”. Για την
ακρίβεια η γιαγιά μιας πολύ καλής μου φίλης. Θα απορήσει κάποιος γιατί είναι
τόσο σημαντικό, η απάντηση είναι απλή. Αρχικά είναι το προφανές της απώλειας,
έπειτα ήταν ένας άνθρωπος τον οποίο γνώριζα από πολύ παλιά και ας τον έβλεπα
μόνο τα καλοκαίρια, ήταν ένας άνθρωπος καλοσυνάτος και δραστήριος, κατα την
απώλεια αυτή έβαλα τον εαυτό μου σε μια διαδικασία συμπαράστασης στην φίλη μου
(κάτι που δεν μου είχε ξανατύχει) και τέλος, το επόμενο δεν αναφέρεται με καμία
διάθεση αστείου αλλά το αντίθετο, ήταν ο άνθρωπος που είχε φτιάξει μπροστά μου
(με μια διαδικασία που στο μυαλό μου έχει χαραχτεί με λεπτομέρειες
ιεροτελεστίας) και μου έδωσε να φάω τους πρώτους μου
τηγανιτούς λουκουμάδες με μέλι.
Συνοδεία: Travis – 12 Memories (και πολλά κουνούπια)
