Η τελευταία βδομάδα στα Χανιά επιβεβαιώνει αυτό που μου αρέσει να δηλώνω
για τον καιρό εδώ πέρα:
Όταν ξεκινάει, ξεχνάει να σταματήσει.
Φυσικά αναφέρομαι στη βροχή. Αρχίζω να νοιώθω ότι βρίσκομαι στο αγαπητό
Λονδίνο με τόση βροχή. Επίσης αρχίζω να καταλαβαίνω και την κατήφεια που πιάνει
συχνά πυκνά του άγγλους. Πάντως όσο και αν το νοιώθω αυτό, όσο και αν λέω ότι
τους καταλαβαίνω, δεν μπορώ να μην το απολάυσω, να απολάυσω κάθε μικρή
λεπτομέρεια αυτής τη κατάστασης, τη μυρωδιά του χώματος, τον διαρκή, σταθερό
και χαλαρωτικό ήχο της βροχής που πέφτει, το ελαφρύ κρύο που τρυπάει, θα έλεγες
τους τοίχους, τις αστραπές που πέφτουν στον ορίζοντα εκεί που ο ουρανός
ενώνεται με την θάλασσα και φυσικά την διαρκή μαυρίλα του ουρανού που απλώνεται
μπροστά στο μπαλκόνι μου.
Όλα αυτά βέβαια τα απολαμβάνω με την συνοδεία αντίστοιχα κατάλληλης
μουσικής (μουσική που σχεδόν να μπορεί να σου φέρει την μυρωδιά της Αγγλίας στα
ρουθούνια σου) και κάποιου ζεστού αφεψήματος (φυσικά αν μιλάμε για καλό αγγλικό
τσάι τότε η απόλαυση φτάνει σε οργασμικά επίπεδα).
Αν και εδώ πολλοί εδώ στα Χανιά (αλλά και στην Αθήνα και μάλλον και στην
Ελλάδα γενικότερα) θα διαφωνήσουν, πραγματικά θα ήθελα να συνεχίσει αυτό το
σκηνικό
μέχρι τον Φλεβάρη.
Συνοδεία: Stone Roses - Stone Roses
(οχι απλά μυρίζει Αγγλία το συγκεκριμένο, βρωμάει θα έλεγε κανείς)
