Μετά από πολύ καιρό
θα αναρτηθεί κάτι σε αυτό εδώ τον χώρο. Μου είχε λείψει. Αλλά όπως είχε πει
ένας φίλος δεν είναι κακά τα διαλείμματα.
Κάτι Γλυκό.
Γλυκό. Κάτι γλυκό να
του σώσει την ζωή. Έψαχνε χρόνια τώρα να γευτεί ξανά αυτή την γλυκάδα. Τότε σε
κάποιο χορό μεταμφιεσμένων την είχε πρωτογευτεί. Εκείνος ένας γκροτέσκος
κόρακας και εκείνη ένας άγγελος, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο τρόπος που
μιλήσανε μια διασκευή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, τι διασκευή δηλαδή, το
πρωτότυπο της είχε ψιθυρίσει στο αφτί. Προσκυνητής εκείνος, άγια εικόνα αυτή.
Πάντα του άρεσε να σκηνοθετεί την ζωή του, να βρίσκει αναφορές, να φτιάχνει
σενάρια, κάποιο το έβρισκαν άρρωστο, κάποιοι γελοίο, εκείνον δεν τον ένοιαζε.
Αλλά η ζωή δεν σκηνοθετείται, το είχε μάθει πια, όμως εκείνος έψαχνε ακόμα για
το τέλειο σενάριο.
Τώρα που την
ξαναφιλούσε σκέφτηκε ότι ίσως να ήταν καλύτερη η κατάληξη της βραδιάς να ήταν
μέσα σε ένα τάφο, εραστές στην αιωνιότητα. Αυτό που γινόταν τώρα ήταν
αλλιώτικο, τρομακτικό, αληθινό. Πως να το χειριστεί; Εκείνη ένιωσε την αμηχανία
του. “Μην ανησυχείς” του είπε. Από μέσα του εκείνος γέλασε. Μην ανησυχείς; Πόσο
εύκολο θα ήταν για εκείνη; Ανέμελη την φανταζόταν μέχρι την τελευταία της πνοή,
μια ανεμελιά που μέχρι και τον θάνατο θα μπορούσε να ξεγελάσει. Το φιλί
σταμάτησε, η γλυκάδα όμως παρέμεινε, για λίγο.
“Και τώρα;” σκέφτηκε.
Το μυαλό του έτρεχε με ταχύτητα χιλιομέτρων, έπρεπε να πει κάτι, αλλά τι;
Ατάκες από ταινίες, στίχοι από τραγούδια, ποιήματα, όλα περνούσαν από το μυαλό
του αλλά για πρώτη φορά, τίποτα δεν τον ικανοποιούσε. Ούτε η ερωτική
εξομολόγηση του Χάρυ στην Σάλλυ, ούτε η Μαρία Νεφέλη, τίποτα. Αυτή το είχε
καταλάβει, του χαμογέλασε και εκείνος με την βουβαμάρα του να τον ζώνει. Ήθελε
να μιλήσει και σώπαινε. Όχι! Δεν ήταν η στιγμή για αναφορές και σκηνοθεσίες.
Ήταν η ώρα να ζήσει. Να γίνει ηθοποιός στο θέατρο της ζωής του. Την κόιταξε.
“Σε θέλω”. Την φίλησε. Γλυκό. Ξανά.
Συνοδεία: Bach - Violin Sonata No. 1
