Η πολυπόθητη συνέχεια του "Για café και παρατήρηση...".
Και πως είναι αυτή
ατμόσφαιρα; Ένα πράγμα που ο συγγραφέας έχει παρατηρήσει σε τέτοιου είδους café είναι ότι η ατμόσφαιρα δεν συγκεκριμενοποιείται (Ω! Τι
ήττα για τον συγγραφέα να αναλύσει το μη συγκεκριμενοποιήσιμο;). Ο καθένας θα
βρει κάτι διαφορετικό να δει, να πει και να παρατηρήσει για αυτά τα μέρη. Ένας
μπορεί να δεί τα κρεμμασμένα ανάποδα φλυτζάνια του τσαγιού, που σε ένα όργιο
έμπνευσης, έχουν γίνει λάμπες (εδώ πραγματοποιούμε ένα άλμα λογικής και
υποθέτουμε ότι ο συγκεκριμένος “ένας” ενδιαφέρεται για τέτοιες περίεργες αλλά
παράξενα όμορφες διακοσμητικές ιδέες). Κάποιος άλλος θα παρατηρήσει την
ζωγραφιά του Le Petit Nicolas που καταλαμβάνει τον μεγαλύτερο τοίχο του café. Ένας που ενδιαφέρεται για την μουσική θα επικεντρωθεί
στην μουσική. Για να μην μακρυγορώ αγαπητέ αναγνώστη κάθε άνθρωπος που θα μπει
στο συγκεκριμένο café θα επικεντρωθεί σε κάτι διαφορετικό, κάτι όμως που παρόλη την
διαφορετικότητά του με όλα τα υπόλοιπα, παρατηρήσιμα, στοιχεία δημιουργεί μια
ετερόκλιτη ομοιογένεια και τελικά μια ατμόσφαιρα (χειροκροτήματα πνίγουν το
μυαλό του συγγραφέα αφού από το τίποτα κατάφερε να προσδιορίσει τα πάντα).
Αυτή ακριβώς η
ατμόσφαιρα είναι που οδήγησε εδώ, σήμερα τον συγγραφέα μας (και πολύ πιθανόν το
ζευγάρι απέναντί του) και σε ίσα μέρη, η πολύ καλή ποιότητα γαλλικού καφέ
(είναι καταπληκτικό πως καμιά φορά τα πάντα συνομωτούν ως προς την δημιουργία
ωραίων αντιστοιχιών, εδώ ο αναγνώστης καλείται να παρατηρήσει την αντιστοιχία
του εκ Γαλλίας προερχόμενου όρου café που χρησιμοποιείται διαρκώς στο κείμενο με την
διαπίστωση ότι το συγκεκριμένο café κάνει καλό γαλλικό καφέ) μόνο; Τι μας οδήγησε
πραγματικά σήμερα εδώ; Ήταν απλά η παρόρμηση και η υπόσχεση ενός καλού γαλλικού
καφέ; Ήταν το χέρι της Μοίρας που τον οδήγησε εδω, με την υπόσχεση κάποιων
καλών σκέψεων που αργότερα θα αποτυπωθούν στο χαρτί; Και πότε είναι αυτό το
αργότερα; Άραγε ο συγγραφέας γράφει τις συγκεκριμένες λέξεις την ώρα που
κάθεται στο café ή
αυτές ξεπηδούν από το μυαλό του σε μια μεταγενέστερη χρονική στιγμή και οι
προτάσεις που διαβάζεις αυτή την στιγμή αναγνώστη είναι μπλεγμένες σε ένα
χωροχρονικό ασυνεχές;
Βασικά τίποτα από
αυτά δεν έχει σημασία (και εδώ έγκειται η μεγάλη ανατροπή που κάθε κείμενο που
σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει) γιατί ο συγγραφέας ξεκίνησε
παρατηρώντας. Για την ακρίβεια όλη η ιστορία αυτή στηρίχθηκε πάνω στην σκέψη
του ότι λίγες φορές πραγματικά αναρωτιόμαστε γιατί κάνουμε κάτι και ως τώρα
επιδοθήκαμε σε μια εκτενής ανάλυση του γιατί κάνουν κάτι άλλοι άνθρωποι. Γιατί
η κορασίδα κρατάει με ένα συγκεκριμένο τρόπο τον καφέ της (ή και τσάι της ή
κάποιο άλλο αφέψημα), ή γιατί είναι ντυμένη έτσι, ή γιατί κάθεται με τον τρόπο
που κάθεται. Η ανάλυση επεκτάθηκε στο γιατί κτίρια είναι έτσι όπως είναι. Αλλά
η ανάλυση ποτέ δεν έφτασε στο άτομο από το οποίο ξεκίνησε, τον συγγραφέα. Και
εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα (βασικά τα ερωτήματα είναι δυο), γιατί ο συγγραφέας
είναι εδώ (ελλείψει συντροφιάς) και για ποιο λόγο ήρθε εδώ; Γιατί κάνει αυτό
που κάνει, δηλαδή να περιμένει μόνος σε ένα café;
Η απάντηση και στα
δυο είναι μια και είναι η προαιώνια απάντηση σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Είναι
απάντηση στο γιατί ο Ρωμαίος πήγε στο πάρτι των Μοντέγων, είναι η απάντηση στο
γιατί ο Πάρης πήγε στην Τροία, είναι η απάντηση στο γιατί ο Bogart παρέμεινε στην Cassablanca (εδώ να σημειωθούν οι πολυσχιδείς γνώσεις του συγγραφέα
που συνδιάζουν από κλασσική ξένη λογοτεχνία, αρχαία ελληνική ιστορία και
σύγχρονο noir
αμερικάνικο κινηματογράφο). Μια κορασίδα (και όποιοι αναγνώστες αμφισβητούν ότι
ο Bogart παρέμεινε στην Cassablanca ακριβώς επείδη αγαπούσε την αξιαγάπητη Bergman παρακαλώ να ξαναδούν την ταινία και να αναθεωρήσουν,
αλλά ας μην αναλωθούμε σε μια ανάλυση της ταινίας που θα παρεκλίνει για άλλη
μια φορά το κείμενο από τον βασικό σκοπό του).
Είναι τόσο απλό και
συνάμα τόσο σύνθετο αγαπητέ αναγνώστη. Ο συγγραφέας στην παρούσα περίοδο
βρίσκεται στην πολύ όμορφη και δύσκολη και ψυχοβγαλτική και ψυχαναλυπτική
διαδικασία του flirt (άλλη μια γαλλικής προελεύσεως λέξη) με μια συγκεκριμένη
κορασίδα. Μια διαδικασία που έχει σκοπό να ολοκληρώσει σήμερα, εδώ, σε αυτό το
όμορφο café. Η διαδικασία που θα ακολουθηθεί, αναγνώστη, γνωστή,
είναι η στιγμή, που ο πολιορκητής κάνει την τελική επίθεση, εκεί που κάνει
κανείς το μεγάλο βήμα και περιμένει. Η συνέχεια, αγαπητέ αναγνώστη; Άγνωστη,
και αυτό το άγνωστο είναι που προσδίδει την ομορφιά στην διαδικασία και την
ελαφριά επιτάγχυνση στην αναπνοή και στους χτύπους της καρδιάς του συγγραφέα.
Γιατί αυτό ακριβώς επακολουθεί, η συνέχεια, γιατί αγαπητέ αναγνώστη η κορασίδα
μόλις πέρασε την πόρτα του café, και κάπου εδώ ο ειρμός των σκέψεων, η
υπεραναλυτικότητα και η συγγραφική δυνότητα που μέχρι τώρα επιδείκνυε ο
συγγραφέας χάνεται, πια αγαπητέ αναγνώστη δεν υπάρχουν παρενθέσεις. Ούτε
δευτερεύουσες προτάσεις. Οι λέξεις και η δομή χάνονται από το μυαλό του
συγγραφέα. Η κορασίδα τον κοίταξε, κάθισε απέναντί του, σταύρωσε τα πόδια της
και του χαμογέλασε.
Συνοδεία: Marietta Fafouti - Homeland Joy
