Οι κόμες των γυναικών.

Σήμερα ο συγγραφέας θα καταπιαστεί με ένα περίεργο θέμα. Το θέμα των μαλλιών και συγκεκριμένα της κομμωτικής των γυναικών. Πριν ακουστούν αναστεναγμοί δυσανασχέτισης και γενική απόρριψη για το συγκεκριμένο θέμα, ας μου επιτρέψει ο αναγνώστης να διευκρινίσω: Το συγκεκριμένο θέμα θα προσπαθήσει ο συγγραφέας να το προσεγγίσει όπως κάθε άλλο θέμα στο παρών ιστολόγιο, ορθολογικά και αντικειμενικά.

Ο συγγραφέας όντας άρρεν (το οποίο φανερώνεται ξεκάθαρα από την χρήση του αρσενικού άρθρου "ο") λίγα γνωρίζει περί των κομμώσεων των κορασίδων. Για την ακρίβεια μπορεί να διαχωρίσει τις διάφορες προσπάθειες καλωπισμού της κόμης σε δυο κατηγορίες. Στις κομμώσεις που κρατούν τα μαλλιά ψηλά και σε αυτές που τα αφήνουν να πέφτουν λυτά στους ώμους. Η άγνοια ίσως να κακοφανεί στο θύλη κοινό του μπλογκ (εδώ ας ευφρανθεί το κοινό με την παραίσθηση του συγγραφέως ότι το μπλογκ (γιατί άραγε αυτή η στροφή στην αγγλόφερτη λέξη;) αυτό έχει κοινό τόσο γυναικών όσο και αντρών, πόσο μάλλον κοινό) αλλά ας συγχωρεθεί η παρούσα απλούστευση.

Οι δύο κατηγορίες αυτές έχουν τα πλεονεκτήματά τους και τα μειονεκτήματά τους. Ας ξεκινήσουμε από τα μαλλιά πιασμένα ψηλά ή αλλιώς σε κότσο. Η συγκεκριμένη ηεπιλογή αν και συχνά έχει συνδεθεί με μεγαλύτερες ηλικίες, αλλά αυτή η παρερμηνεία των ηλικιών καθώς και ο ηλικιακός διαχωρισμός ουδώλος αρέσει στον συγγραφέα. Αντιθέτως πεποίθησή του είναι ότι η συγκεκριμένη επιλογή κάνει εμφανές ένα από τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά (σύμφωνα με την γνώμη του συγγραφέως) του γυναικείου σώματος (χωρίς να επεισερχόμαστε σε πρόστυχες σύμφωνα με την κακώς κοινωνική φόρμα απλουστεύσεις και αναφορές), τον λαιμό. Ο λαιμός αγαπητέ αναγνώστη αποτελεί στην γυναίκα ένα πολύ όμορφο σημείο. Μπορεί κανείς εύκολα να αντιληφθεί πως σε πιο ρομαντικές εποχές (περί τον 17ο με 18ο αιώνα) πλειάδα ζωγράφων και ποιητών αφιέρωναν ώρες δουλειάς στο λαιμό των γυναικών. Αυτή λοιπόν η επιλογή ενθουσιάζει πολύ τον συγγραφέα καθώς ικανοποιεί τον αθεράπευτα ρομαντικό που κρύβει βαθιά μέσα του.

Η άλλη κατηγορία είναι τα μαλλιά που εντέχνως και επιμελώς ατιμέλητα ρέουν προς τους ώμους της κορασίδας. Αυτή η επιλογή πέρα από πρακτικούς, μη περιοριστικούς για την κόμη λόγους εμφανίζει διαφορετικά χαρακτηριστικά. Με λυτά τα μαλλιά η γυναίκα (ας δοθεί σημασία στην αλλαγή του όρου από "κορασίδα" σε γυναίκα" παρουσιάζεται πιο ελεύθερη, πιο κοντά στις αρχέγονες προγόνους της, δυνατές και αποφασιστικές, χαρακτηριστικά που αν και όχι απαραίτητα ρομαντικά έχουν τον δικό τους (ξεχωριστό) ερωτισμό και το δικό τους ενδιαφέρον. Αλλά! Αλλά δεν υπολείπονται σε ρομαντισμό, τουλάχιστον στο εδώ και πολύ καιρό ευαισθητοποιμένο σε ρομαντικά στοιχεία μάτι του υποφαινόμενου. Ας σκεφτεί και ας προσπαθήσει να κάνει εικόνα στο μυαλό του ο αναγνώστης την παρακάτω σκηνή. Μια γυναίκα ανεξάρτητα της εργασίας την οποία εκτελεί με μια παιδική αθωώτητα ή ενήλικη αποφασιστικότητα σηκώνει το χέρι της και παραμερίζει μια τούφα από τα λυτά μαλλιά της τοποθετώντας τα με χάρη (ανεξάρτητα της εργασίας που εκτελεί) πίσω από τον λοβό του αφτιού της. Πως να μην ρομαντικοποιήση μια τέτοια κίνηση το μυαλό του συγγραφέως και του κάθε άνδρα;

Στην τελική ουδεμία όμως σημασία δεν έχουν όλα αυτά, οι γυναίκες ή κορασίδες όπως και όλοι οι άνθρωποι είναι περίεργα όντα. Οι βουλές τους και τα γούστα τους αλλάζουν σαν την φορά των ανέμων. Έτσι ο αναγνώστης δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να καταλήξει σε μια συγκεκριμένη κατηγορία κόμμωσης. Ίσα ίσα πρέπει να βρει και να δει τον ρομαντισμό σε κάθε πραξη της καθημερινότητας, σε κάθε μικρή ή μεγάλη κίνηση του άλλου, γιατί ο ρομαντισμός κάθε άλλο παρά αδυναμία είναι (όσο κι αν συχνά στην σύγχρονη, απρόσωπη και σκληρή κοινωνία εκλαμβάνεται έτσι. Ο ρομαντισμός είναι η δύναμη να βλέπεις την ομορφιά παντού να την εκθιάζεις και ακόμα και αν δεν είναι εκεί την παρούσα στιγμη να μπορείς 

να την ονειρευτείς.

ΥΓ: Παρόμοιο κείμενο για τις κομμώσεις των ανδρών δεν θα ακολουθήσει.

Συνοδεία: Regina Spektor - 11:11

To σύννεφο

Είναι ωραία στα σύννεφα.

Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να κατοικείς σε ένα ροζ συννεφάκι. Βέβαια για να είναι όντως ωραίο σαν συναίσθημα χρειάζεσαι την απαραίτητη παρέα. Ναι, μπορεί το ροζ σαν χρώμα να ξενίζει κάποιους, αλλά έτσι έχει συνδεθεί στο μυαλό του συγγραφέα η κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Σαν να κατοικεί πάνω σε ένα ροζ σύννεφο και σε μια απέλπιδα προσπάθεια, να καταρρίψει σεξιστικά και βλακώδη στερεότυπα, θα συνεχίσει να λέει τη λέξη "ροζ" όσο πιο συχνά μπορεί.

Παραδόξως ενώ το χρώμα ροζ δεν αρέσει στο συγγραφέα, η ιδέα του ροζ συννέφου, τον ηρεμεί, τις περισσότερες φορές. Γιατί άλλες φορές τον αγχώνει η διαμονή σε αυτό το ροζ σύννεφο. Συχνά παρασύρεται από τον άνεμο, που φυσά γλυκά, και απολαμβάνει την διαδρομή σε ύψη που κάνουν τον απλό κόσμο να ζαλίζεται, με τρόπο που θα έκανε τον θείο Χίτσκοκ περίφανο για το Vertigo. Εξίσου συχνά ομως, ξεχνιέται και κοιτά κάτω και ο θείος χαμογελά, χωρίς κακία, μα με την θλίψη της αντίληψης του τρόμου και του άγχους που δημιουργεί η αίσθηση του μεγάλου ύψους και του φόβου της πτώσης.

Αυτές τις στιγμές που o συγγραφέας πιστεύει ότι είναι o Jimmy Stewart, είναι που η παρουσία ενός άλλου ατόμου στο ροζ σύννεφο κρίνεται απαραίτητη. Όχι τόσο για να τον ηρεμίσει ή για να τον κρατήσει να μην πέσει. Δεν είναι αυτό το νόημα όταν βρίσκεσαι σε αυτό το ροζ σύννεφο. Το νόημα είναι σε πείσμα της υψοφοβίας, της ζαλάδας και του άγχους να κοιτάς τον ορίζοντα, το ταξίδι ή ακόμα πιο ψηλά. Αυτό το άτομο χρειάζεσαι στο ροζ σύννεφο, τον άφοβο ταξιδιώτη, τον ονειροπόλο, αυτόν ή αυτή που θα σε πιάσει από το χέρι και θα τραβήξει το βλέμμα σου, προς τα πάνω.

Συνοδεία: Bright Eyes - Fevers & Mirrors