To σύννεφο

Είναι ωραία στα σύννεφα.

Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να κατοικείς σε ένα ροζ συννεφάκι. Βέβαια για να είναι όντως ωραίο σαν συναίσθημα χρειάζεσαι την απαραίτητη παρέα. Ναι, μπορεί το ροζ σαν χρώμα να ξενίζει κάποιους, αλλά έτσι έχει συνδεθεί στο μυαλό του συγγραφέα η κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Σαν να κατοικεί πάνω σε ένα ροζ σύννεφο και σε μια απέλπιδα προσπάθεια, να καταρρίψει σεξιστικά και βλακώδη στερεότυπα, θα συνεχίσει να λέει τη λέξη "ροζ" όσο πιο συχνά μπορεί.

Παραδόξως ενώ το χρώμα ροζ δεν αρέσει στο συγγραφέα, η ιδέα του ροζ συννέφου, τον ηρεμεί, τις περισσότερες φορές. Γιατί άλλες φορές τον αγχώνει η διαμονή σε αυτό το ροζ σύννεφο. Συχνά παρασύρεται από τον άνεμο, που φυσά γλυκά, και απολαμβάνει την διαδρομή σε ύψη που κάνουν τον απλό κόσμο να ζαλίζεται, με τρόπο που θα έκανε τον θείο Χίτσκοκ περίφανο για το Vertigo. Εξίσου συχνά ομως, ξεχνιέται και κοιτά κάτω και ο θείος χαμογελά, χωρίς κακία, μα με την θλίψη της αντίληψης του τρόμου και του άγχους που δημιουργεί η αίσθηση του μεγάλου ύψους και του φόβου της πτώσης.

Αυτές τις στιγμές που o συγγραφέας πιστεύει ότι είναι o Jimmy Stewart, είναι που η παρουσία ενός άλλου ατόμου στο ροζ σύννεφο κρίνεται απαραίτητη. Όχι τόσο για να τον ηρεμίσει ή για να τον κρατήσει να μην πέσει. Δεν είναι αυτό το νόημα όταν βρίσκεσαι σε αυτό το ροζ σύννεφο. Το νόημα είναι σε πείσμα της υψοφοβίας, της ζαλάδας και του άγχους να κοιτάς τον ορίζοντα, το ταξίδι ή ακόμα πιο ψηλά. Αυτό το άτομο χρειάζεσαι στο ροζ σύννεφο, τον άφοβο ταξιδιώτη, τον ονειροπόλο, αυτόν ή αυτή που θα σε πιάσει από το χέρι και θα τραβήξει το βλέμμα σου, προς τα πάνω.

Συνοδεία: Bright Eyes - Fevers & Mirrors