Κάθε μπλογκ περνάει μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, κατά την οποία δεν
υπάρχουν καινούργιες αναρτήσεις. Αυτό συμβαίνει για πολλούς και διάφορους
λόγους, είτε ο συγγραφέας δεν έχει έμπνευση να γράψει κάτι, είτε αποφάσισε να
το παρατήσει το ζήτημα, είτε τα πράγματα στη ζωή του είναι αρκετά πιεσμένα και
δεν μπορεί να αφιερώσει τον απαιτούμενο χρόνο σε αυτό το κομμάτι της (ας μην
ξεχνάμε ότι δεν είναι όλοι οι ανθρώποι έτσι, που να έχουν την ψυχολογική ανάγκη
να γράφουν διαρκώς).
Το συγκεκριμένο μπλόγκ την πέρασε αυτή τη φάση και σήμερα με αυτό το ποστ
την ξεπερνά. Κανονικά η παραπάνω διαδικασία θα καθυστερούσε μέχρι της 6-7
Σεπτεμβρίου αλλά λόγω της εβδομαδιαίας κατάληψης, που ψηφίστηκε πανυγηρικά χθες
στο Ίδρυμα του συγγραφέα και τον αποτρέπει να δώσει 2 μαθήματα, ξεκινά
νωρίτερα.
Δεν είμαι στεναχωρημένος, εκνευρισμένος ή οτιδήποτε άλλο σε -μένος μετά από
αυτή την τροπή των πραγμάτων. Ίσα-ίσα, σε αντιδιαστολή, με προηγούμενη ανάρτηση
αρχίζω να βλέπω ένα φως στη μέση της νύχτας, το οποίο ελπίζω να μην είναι
πεφταστέρι. Το μοναδικό πρόβλημα που δημιουργείται από την παρούσα κατάσταση
στον υποφαινόμενο είναι η απουσία δράσης.
Ποτέ δεν το άντεχα αυτό, κενές ώρες, κενές μέρες, ένα κενό. Αυτό είναι
πιθανόν και ο μεγαλύτερος φόβος μου, η μεγαλύτερη έννοια μου, το κενό. Πιστεύω
ότι στις μέρες που ακολουθούν η διαδικασίες μαγειρέματος, καθαριότητας και
γενικά εργασίες απαιτητικές σε κινητική και όχι τόσο σε πνευματική κούραση θα
είναι must have στην καθημερινή ρουτίνα, γιατί μόνο έτσι βλέπω κάποια διέξοδο από το να
μην με πάρει από κάτω.
Βέβαια μπορεί να ασχοληθώ και με κάποια μισοτελειωμένα projects μου, όπως η ιστορία “Για café και παρατήρηση”, που τόσο πολύ θέλει η (μοναδική ίσως αναγνώστρια) Ρέα.
Γνωρίζω ότι αυτό το ποστ δεν είναι αντάξιο επιστροφής, ή ίσως και να είναι
γιατί είναι λογικό μετά από μια περίοδο απουσίας όλα να είναι τόσο ομαλά και
απλά και εύκολα όπως πριν, αλλά αυτό ακριβώς είναι
ένα ποστ επιστροφής.
Συνοδεία: Playground Noise - Playground Noise.
