Ένα πολύ μεγάλο sms...

Ξέρω ότι η ανάρτηση δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα, ή μάλλον βγάζει αλλά είναι κάτι που πολύ πιθανόν να μην ενδιαφέρει κανέναν. Όπως και αν έχει όμως, όπως μου είχαν πει κάποτε:

Δεν χρειάζεται να δικαιολογείς το γιατί γράφεις κάτι.

Ξέρεις ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν μου στέλνεις μήνυμα; Πριν ακόμα το ανοίξω προσπαθώ να θυμηθώ το πρόσωπό σου και ας το έχω δει μια φορά μου φαίνεται πολύ σημαντικό να μπορώ να το αναπαραστήσω. Στην αρχή σκέφτομαι τα μαλλιά σου, ξανθά, εύκολο. Μετά στο χρώμα ματιών έχω μεγάλο πρόβλημα, φταίει για αυτό η δυσχρωματοψία που έχω κληρονομήσει οπότε λέω ένα γενικό καφέ και συνεχίζω και μετά περνάω στην γενική όψη του προσώπου, ρούχα και τέλος. Επαναφέρω λοιπόν στην μνήμη μου ότι μπόρεσα να διακρίνω, να ξεχωρίσω εκείνο το βράδυ στο μισοσκόταδο του μπαρ.

Μετά διαβάζω τι έχεις να μου πεις. Τις περισσότερες φορές απλά χαμογελάω μόνο και μόνο με την σκέψη ότι μου έστειλες ένα μήνυμα. Άλλες όμως απλά σκέφτομαι. Σκέφτομαι την απόσταση. Τι θα άλλαζε αν μίκρυνε, τι αλλάζει τώρα που είναι όπως είναι. Σκέφτομαι αν αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ένα απλό flirt, αναρωτιέμαι αν θυμάσαι τι έγινε εκείνη την νύχτα, αν το σκέφτεσαι και εσύ απορώντας για την συνέχεια. Η αλήθεια είναι ότι πέρα από όλα αυτά το μόνο που θέλω είναι να σε μάθω.

Θέλω να μάθω την αγαπημένη σου ταινία, να ακούσω τραγούδια που σου αρέσουν, να μου πεις για τον αγαπημένο σου ποιητή ή συγγραφέα. Πέρα από το flirt, πέρα από προσδοκίες για το τι θα γινόταν αν, πέρα από όλα αυτά θέλω να σε μάθω, γιατί είναι ωραίο να μαθαίνω να σε μαθαίνω και αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω. Γιατί πέρα από την ομορφιά την οποία την τόνισα αρκετά εκείνη την νύχτα αυτό που με χτύπησε ήταν η μικρή (πολύ μικρή δεδομένων των καταστάσεων και της ώρας που μιλήσαμε) δόση που πήρα από τον χαρακτήρα σου. Γιατί όταν προσπαθώ να θυμηθώ την μορφή σου το επόμενο που πετάγεται στο μυαλό μου είναι η φωνή σου, ο λίγο γρήγορος τρόπος που μιλούσες, η ντροπαλή (;) άρνησή σου όταν πρότεινα να χορέψουμε (κάτι στο οποίο είμαι πραγματικά άθλιος), το γέλιο σου.

Και όλα αυτά μπορεί να φαίνονται πολύ ιδεατά και μπορεί να είναι, η απόσταση και η προσμονή συνδυαζόμενες μπορεί να παίξουν πολύ περίεργα παιχνίδια με το μυαλό σου αλλά στην παρούσα φάση δεν με νοιάζει γιατί ακόμα και αν δεν είναι έτσι, ακόμα και αν είσαι απλά πιο μουντή ή δεν βλέπεις τίποτα σε μένα, δεν σου αρέσει το χιούμορ μου ούτε ο τρόπος που προσπαθώ (με ένα περίεργο τρόπο τις περισσότερες φορές επειδή πολύ απλά δεν έχω την μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση) να ανοίξω μια συζήτηση και το καπέλο μου δεν σου έχει καρφωθεί πια τόσο στο μυαλό όσο μου λες ότι έχει και πάλι δεν με νοιάζει γιατί ακόμα και έτσι να είναι τα πράγματα θέλω να το ξέρω και στην παρούσα φάση δεν μπορώ να το μάθω.

Το θέμα είναι ότι δεν γινόταν να μην τα πω αυτά. Παρόλο που σε λίγο θα είμαι Αθήνα, παρόλο που αν το θες σε λίγο θα μπορέσω να μιλήσω μαζί σου κανονικά σαν άνθρωπος και όχι με τους περιοριστικούς όρους των μηνυμάτων ή του τηλεφώνου, κρατώντας ένα ποτό στο χέρι σε κάποιο μπαρ. Και τα είπα, ήταν πολλά το ξέρω και ίσως πολύ νωρίς για να τα πω,

αλλά τα είπα.

Συνοδεία: Ραδιόφωνο, δεν έχει σημασία ο σταθμός (τελευταία βρίσκω τον εαυτό μου να προτιμά το ραδιόφωνο για ένα περίεργο λόγο).