Ποια είναι η πιο ευχάριστη στιγμή της ημέρα σας;

Πολύ σημαντική ερώτηση, που πολύ σπάνια την σκέφτεται κάποιος. Θα μου πείτε, μα πως γίνεται σε μια όχι ευχάριστη μέρα να έχω ευχάριστη στιγμή; Δεν έχει σημασία η μέρα ως όλο, ίσα-ίσα μπορεί η μέρα σας να ήταν χάλια, μπορεί ας πούμε να χωρίσατε, να τσακωθήκατε με τους γονείς σας, να κοπήκατε σε ένα μάθημα που δεν θέλατε (αν είσαστε κοντά στην ηλικία του γράφοντα) και να σας συνέβησαν λογής διάφορα δυσάρεστα πράγματα, όμως η στιγμή αυτή υπάρχει, αυτά τα 2-3 λεπτά, τα οποία σας ευχαριστούν πραγματικά. Στην συνέχεια θα μου φέρεται το επιχείρημα ότι κάθε μέρα είναι διαφορετική. Εδώ θα διαφωνήσω, κάθε μέρα είναι διαφορετική ως προς τα μεγάλα πράγματα κάθε στιγμή, που περνάει δεν επαναλαμβάνεται, το παρόν γίνεται παρελθόν με αμείλικτο ρυθμό, όμως υπάρχει αυτό το μαγικό (αν και ορισμένοι θα διαφωνήσουν) πράγμα, που λέγεται ρουτίνα. Οι μικρές κινήσεις που όλοι κάνουμε στην διάρκεια των ημερών μας και δεν μιλάω για μέρες, όπως οι διακοπές του Αυγούστου, αλλά για τις άλλες μέρες τις κοινές.

Για ένα τριαντάρη δικηγόρο ας πούμε, που πάει κάθε μέρα στην δουλειά του με το Μετρό, αυτή η στιγμή μπορεί να είναι το πρωί όταν στον σταθμό της Ακρόπολης, ανεβαίνει και κάθεται απέναντι του μια, όχι και τόσο μικρότερη του νεαρή, με λίγο αντισυμβατικό για εκείνον ντύσιμο, το οποίο όμως το βρίσκει παράξενα ελκυστικό και κουνάει το κεφάλι της στον ρυθμό της μουσικής, που ακούει, μια μουσική, που κάποτε ίσως να άκουγε και εκείνος, με ακουστικά στα αφτιά του αλλά τώρα την βάζει μόνο στην μοναξιά του δωματίου του.

Για ένα μικρό παιδί μπορεί να είναι η στιγμή που θα παίξει με το αγαπημένο του παιχνίδι (γιατί σε εκείνες τις μικρές ηλικίες κάθε μέρα παίζεις με το αγαπημένο σου παιχνίδι), που μπορεί να μην είναι το πιο φανταχτερό και το πιο ακριβό. Μπορεί να είναι μια κούκλα ή μια μπάλα ή ένα απλό κουτί, το οποίο όμως στα αθώα μάτια του μεταμορφώνεται και με την παιδική του φαντασία γίνεται μπαούλο πειρατικό γεμάτο θησαυρούς ή ένα διαστημόπλοιο, με το οποίο θα ταξιδέψει.

Για ένα παππού, χήρο, που μένει μόνος του η αγαπημένη του στιγμή μπορεί να είναι όταν βγαίνει στο μπαλκόνι κάθε απόγευμα στις 6:30 και βλέπει την γιαγιά στο απέναντι μπαλκόνι να ποτίζει τις ορτανσίες τις και να νοιώθει αυτή τη ζεστασιά. Γιατί ενώ γνωρίζει ότι και εκείνος και εκείνη ήταν κάποτε παντρεμένοι, τώρα όμως είναι μόνοι και αυτή η ανάγκη για συντροφιά είναι αχόρταγη και αιώνια και την νοιώθουν και οι δυο όσο χρονών και αν είναι.

Έτσι και εγώ απορώ ποια είναι η πιο ευχάριστη/αγαπημένη στιγμή στην ημέρα μου. Γιατί είναι δύσκολο όταν είσαι φοιτητής να διαλέξεις. Αν είσαι από τους λίγους, που πάνε κάθε μέρα στο μάθημα, μπορεί να μοιάζεις πολύ με τον δικηγόρο και μια αιθέρια παρουσία στο τρένο ή στο αμφιθέατρο να σου αποσπά την προσοχή. Αν από την άλλη μεριά, η έξοδος είναι στην καθημερινότητα μπορεί η αγαπημένη σου στιγμή να είναι όταν κάθεσαι στην αγαπημένη σου θέση στην καφετέρια (η οποία σαν να έχεις κάνει μια κρυφή συμφωνία με το Σύμπαν είναι πάντοτε ελεύθερη) με τους/τις κολλητές σου και ρουφάς αυτή την πρώτη και ανεκτίμητη τζούρα από το καφέ/αφέψημα σου. Βέβαια αν είσαι από αυτούς τους φοιτητές, που έχουν συνηθίσει να μένουν με το άλλο τους μισό για αρκετές μέρες (όχι απαραίτητα συνεχόμενες) μέσα στο μήνα η αγαπημένη σου στιγμή μπορεί να είναι όταν θα ξαπλώσετε στο κρεββάτι και για 1-2 λεπτά δεν θα πείτε τίποτα μέχρι οι αναπνοές σας να επιβραδύνουν τον ταχύ ρυθμό τους και ο Μορφέας θα σας αγκαλιάσει και τους δυο.

Εγώ βέβαια δεν ανήκω σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, δικηγόρος δεν είμαι (ευτυχώς θα πρόσθετα δίχως να θέλω να προσβάλλω τους δικηγόρους), μικρό παιδί δεν είμαι (δυστυχώς αν και σίγουρα κάποιοι γνωστοί μου να κρυφογελούν διαφωνώντας), παππούς δεν είμαι (και εδώ ίσως κάποιοι να έχουν τις διαφωνίες τους αλλά τους αγνοώ επιδεικτικά) και ούτε σε κάποια από τις υπόλοιπες κατηγορίες φοιτητών ανήκω. Για μένα η αγαπημένη μου στιγμή στην πρόσφατη ρουτίνα είναι όταν ξυπνάω στις 8:30 και σηκώνομαι και βάζω το σαλβάρι μου (γιατί η ζέστη είναι αφόρητη το βράδυ για να κοιμάσαι με οτιδήποτε παραπάνω από το εσώρουχό σου και με το παράθυρο ανοιχτό, αλλά το πρωινό είναι αρκετά δροσερό για να το αψηφίσεις και να το αντιμετωπίσεις χωρίς την συνοδεία του προαναφερθέντος σαλβαριού) και βγαίνω από την μπροστινή πόρτα και πάω στον κήπο του σπιτονοικοκύρη μου, όπου βρίσκεται μια περίφημη βερικοκιά φορτωμένη με καρπούς, και κόβω δυο βερίκοκα για το πρωινό μου.

Αυτή η στιγμή είναι η αγαπημένη μου.

Αυτή η στιγμή, όπου θα μπορούσα να είμαι ο καθένας ή πιο σωστά, όπου φαντάζομαι ότι είμαι ο καθένας, ένας άλλος, μπορώ να είμαι ένας από τους παραπάνω ή ακόμα ένας απλός εργάτης ή ένα τίποτα ή ακόμα και αυτός, που είμαι τώρα, αλλά με κάποιο τρόπο, διαφορετικός, η στιγμή που, όπως διάβασα σε ένα βιβλίο πρόσφατα μπορώ να κυνηγήσω το Great Perhaps. Αυτή η στιγμή, η οποία στην τελική δεν χρειάζεται ιδιαίτερη δικαιολόγηση είναι η αγαπημένη μου. Μια στιγμή, που υπό τις κατάλληλες συνθήκες μπορεί να ζήσει ο καθένας, όμως εμένα μου δίνει την εντύπωση ότι θα μπορούσα να είμαι κάποιος άλλος, μου δίνει την ευκαιρία να φανταστώ, ότι θα μπορούσα να είμαι κάποιος άλλος.

Το μόνο που μένει είναι να γίνω αυτό που φαντάζομαι.

Συνοδεία: Vassilikos-Vintage