Ηλιόλουστη Κυριακή...

Η σημερινή ανάρτηση αφορά την χθεσινή μέρα. Παράλογο θα σκεφτείτε και πιθανόν να συμφωνούσα αν η σημερινή Δευτέρα δεν ήταν αργία... Οπότε την νιώθεις σαν Κυριακή...

Από μικρός η Κυριακή μου έβγαζε μια μελαγχολία, όπως και σε πολλούς και όταν λέω μικρός δεν εννοώ τις ηλικίες που ούτε καν καταλαβαίνεις την λέξη μελαγχολία επειδή έχει πολλές συλλαβές αλλά κάπου εκεί στα τέλη του Γυμνασίου με τις αρχές του Λυκείου. Θυμάμαι να ξυπνάω και τα ρουθούνια μου να τα χτυπάει η μυρωδιά του κοτόπουλου στο φούρνο, το οποίο για κάποιο λόγο ήταν παραδοσιακό φαγητό Κυριακής στο σπίτι μου. Αμέσως καταλάβαινα ότι είχε έρθει εκείνη η μέρα, λες και η μυρωδιά ενεργοποιούσε ένα εσωτερικό ημερολόγιο μυρωδιών το οποίο κατέτασσε το κοτόπουλο στο φούρνο στην ημέρα Κυριακή. Έτσι λοιπόν σηκωνόμουν από το κρεββάτι και προσπαθούσα να αυθυποβάλω τον εαυτό μου σε μια μόνο σκέψη.

Που ξέρεις μπορεί να πάει καλά..

Φρούδες ελπίδες. Το θέμα μου είναι ότι η Κυριακή είναι κενή μέρα. Δεν έχεις να κάνεις τίποτα, αν ήσουν λίγο έξυπνος εκείνο τον καιρό θα είχες τελειώσει τα μαθήματα από την Παρασκευή το απόγευμα ή αν ήσουν πολύ έξυπνος δεν θα τα έκανες καθόλου. Όπως και να είχε βιβλίο δεν άνοιγες την Κυριακή, κανόνας απαράβατος. Έπειτα ήταν αυτή η γαμημένη κούραση που είχες από το Σαββατόβραδο, που όλο και κάποιο πάρτυ θα είχε γίνει, από τα πρώτα με ελαφρύ αλκοόλ, θα είχες τσακίσει 3-4 Gordon's Space ή Βacardi Breezer και θα ένιωθες τα σκιρτήματα αυτού που αργότερα θα το ονόμαζες hangover... Στην συνέχεια είναι και το θέμα της βόλτας... Η Κυριακή πάντα δημιουργεί αυτή την αίσθηση, ότι πρέπει να κάνεις βόλτα ειδικά αν είναι ηλιόλουστη, όπως καλή ώρα...

-Έλα θα πάμε στις γιαγιάδες, θα πάρεις και χαρτζιλίκι...
-Μα δεν θέλω...
-Μα είναι Κυριακή πρέπει να πας μια βόλτα.

Γιατί ρε παιδί μου; Ας μου το εξηγήσει κάποιος επιτέλους μήπως το καταλάβω και εγώ και πω:

Ναι όντως Κυριακή=Βόλτα.

Αλλά κανείς δεν εξηγούσε. Και πήγαινες βόλτα. Μια βόλτα που ακόμα και τώρα που είμαι 22 χρονών να την κάνω, να βγω ας πούμε για ένα καφέ με κάνα φίλο, θα υπάρχει εκεί μόνο για να υπογραμμίσει την γαμημένη μελαγχολία της Κυριακής. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Είναι λες και η φύση, ο καιρός, το σύμπαν ολόκληρο καταλαβαίνει ότι είναι Κυριακή και τα πάντα από τον ήλιο, το αεράκι και τις μυρωδιές συνηγορούν σε αυτή τη μελαγχολία. Αλλά επεκτάθηκα.

Στην συνέχεια θα ρίχναμε κλήρο για το ποιας γιαγιάς η σειρά ήταν να έρθει σπίτι να γευματίσει μαζί μας. Θα αποφασίζαμε με συνοπτικές διαδικασίες και θα ερχόταν η ώρα του φαγητού...Και θα τελείωνε και το φαγητό...Και θα έφευγε και η γιαγιά...Και μετά;

Σάπισμα...Το απόλυτο...

Δεν ξέρω αν το έχει παρατηρήσει κανείς αλλά τις Κυριακές τα μεσημέρια προβάλλονται οι χειρότερες επαναλήψεις (και εντάξει πες τώρα η τηλεόραση είναι πνιγμένη στο σκατό αλλά το κακό είναι ότι συνέβαινε και τότε) εκτός αν είχε Φόρμουλα 1 και ο πατέρας σου ήταν πωρωμένος με τον Σουμάχερ, τότε κάπως σωζόταν η κατάσταση. Αλλά και μετά την Φόρμουλα 1 τι; Ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου... Επανάληψη και άγιος ο Θεός... Α, και ελληνική ταινία... Δεν ξέρω τι σκατά παράδοση είναι αυτή αλλά για κάποιο λόγο υπογραμμίζει την μελαγχολία.

Κυριακή = Ελληνική ταινία

Δηλαδή σκεφτείτε το λίγο με το μυαλό του σήμερα. Σε βάζουν την πιο μελαγχολική μέρα της εβδομάδας να δεις ένα μάτσο νεκρούς... Το σκέφτομαι και ανατριχιάζω... Και όταν τελείωνε και αυτό το ταξίδι στην Παλιά Ελλάδα όπως άρεσε να αναφέρεται σε αυτό ο πατέρας μου η μέρα τελείωνε... Μετά είχε ειδήσεις, μετά το σάπιο ριάλιτυ (ή ακόμα πιο παλιά τον Λαζόπουλο (ίσως η μοναδική όαση τότε τώρα να μην το ανοίξω καλύτερα το στόμα μου)), μετά ένα έργο της κακιάς ώρα στο Σταρ ή κάτι καλό στο Μέγκα που όμως ουπς! δεν μπορείς να δεις γιατί αύριο έχεις σχολείο και πρέπει να ξυπνήσεις νωρίς...

Αυτό το πράγμα με διαφορετικές εναλλαγές συμβαίνει και τώρα 10 χρόνια μετά και είναι να απορείς... Τι συμβαίνει με αυτή τη γαμημένη μέρα; Φταίει εκείνη ή εγώ; Γιατί κακά τα ψέματα όταν βλέπεις τον ήλιο (ή την συννεφιά για εμάς που οι ηλιόλουστες μέρες δεν είναι διαβατήριο στην ευχαρίστηση), ξέρεις ότι δεν έχεις να κάνεις τίποτα απολύτως και έχεις μια μέρα δική σου, σου δημιουργούνται προσδοκίες, ελπίδες ότι σήμερα θα τα κάνω όλα θα γίνω κυρίαρχος της ζωής μου. Αλλά οι Κυριακές πότε δεν ανταπεξέρχονται στις προσδοκίες αυτές.

Και για αυτό μάλλον είναι μελαγχολικές...

Συνοδεία: Μαρίεττα Φαφούτη – Try a little romance (σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διώξω την μελαγχολία)