Πόσες φορές έχετε κολλήσει πραγματικά με κάτι;

Να εξηγηθώ. Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος άνθρωπος που το παθαίνει αλλά μου έχει τύχει πάρα πολλές φορές να κολλάω με κάτι. Με ένα συγκρότημα ή ένα δίσκο και μετά αυτό το cd να παίζει για κάνα μήνα. 

Ε αυτό ήταν το έχω θεοποιήσει πλέον, για αυτόν τον μήνα αυτό το cd/συγκρότημα είναι το καλύτερο στον κόσμο. Θα διαβάσω για αυτό κριτικές. Θα κατεβάσω και άλλα άλμπουμ του συγκροτήματος, αν το κόλλημα αφορά συγκρότημα. Θα διαβάσω τους στίχους του. Θα τους μάθω απ' έξω ακόμα για να μπορώ να τους σιγοψιθυρίζω όσο θα παίζει στο background, ενώ εγώ θα κάνω κάποια εργασία στον υπολογιστή. 

Η αντικειμενική μου κρίση, όλα αυτά τα οποία μια πείρα 22 χρόνων έχει συσσωρεύσει και λέγονται “γούστο” πάνε περίπατο αυτό το μήνα, γιατί αυτός ο μήνας είναι αφιερωμένος σε ένα μόνο πράγμα, στο κόλλημα... 

Αρκετά συχνά το συγκρότημα/cd αυτό με την χαρά ή την μελαγχολία που βγάζει διαμορφώνει και την διάθεσή μου. 

Αρκετά.

Αυτό ορισμένοι θα πουν ότι είναι κακό. Δηλαδή φαντάσου να ακούς Joy Division για κάνα μήνα και να επηρεάζει αυτό το πράγμα και την διάθεσή σου, θα είσαι τυχερός αν ζεις μετά από αυτόν τον μήνα. Και όμως επιβιώνεις.

Πως; Ε, ξαφνικά μια μέρα ξυπνάς και κάτι καινούργιο σου έχει χτυπήσει τον εγκέφαλο, ένα άλλο άλμπουμ, ένα άλλο συγκρότημα, μια άλλη ανάμνηση και ως δια μαγείας το προηγούμενο κόλλημα, μαζί με ότι πληροφορία συνέλεξες για αυτό, έχει καταχωρηθεί σε μια γωνία του εγκεφάλου σου ή σε ένα folder του υπολογιστή, που θα αργήσει να ξανανοίξει.

Βέβαια ορισμένες φορές θα υπάρξουν κολλήματα που θα διαρκέσουν, που θα παίζουν συχνά στην playlist της ζωής σου. Για μένα αυτά είναι 3 (τα οποία δεν θα αναφέρω καθώς δεν έχουν σημασία) όσο αφορά την μουσική.

Επίσης αρκετά συχνά τα κολλήματα δεν είναι κάτι καινούργιο αλλά κάτι παλιό, ένα “κάτι” που το έκανε trigger μια ανάμνηση που ξεπήδησε χωρίς λόγο στο κεφάλι μου ένα όμορφο πρωινό.

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι όμως της διαδικασίας αυτής δεν είναι η δημιουργία του κολλήματος αλλά το πως εξαφανίζεται αυτό. Μια ωραία πρωία.

Σαν να σκάει ένα μπαλόνι και μετά το μόνο που απομένει είναι τα πλαστικά απομεινάρια του που καμία σχέση δεν έχουν με την μεγαλοπρέπεια του όταν αυτό ήταν φουσκωμένο...

Περίεργη διαδικασία το να ξεχνάς... Ειδικά όταν αυτή γίνεται φυσικά, όταν δεν την εκβιάζεις... Όταν γίνεται με την πάροδο του χρόνου, του καλύτερου γιατρού, όπως αρέσκονται οι σοφοί να λένε... Τι είναι αυτό που μένει μετά; Ένα συναίσθημα, μια ανάμνηση;

Γιατί και τα κολλήματά μου δεν δημιουργούνται από το γεγονός αυτό καθ' αυτό, αλλά από μια σκέψη... Αυτό γίνεται λοιπόν;

Και επανέρχομαι, ποιος το νοιώθει αυτό; Ποιος περνάει την ίδια διαδικασία; Και να σημειωθεί ότι εγώ την περνάω συχνά, σχεδόν κάθε μήνας και κάτι καινούργιο/παλιό.

Κάπου εδώ όμως δημιουργείται ένα άλλο ερώτημα. Το οποίο ίσως να πρέπει να δημιουργηθεί και σε σένα αναγνώστη, που κατά καιρούς έχεις περάσει την ίδια φάση...

Μήπως τελικά αυτό που μου συμβαίνει κατά καιρούς και αφορά την μουσική, συμβαίνει και με άλλα πράγματα στην ζωή μου και απλά δεν το έχω καταλάβει; Μήπως συμβαίνει με φίλους, φιλοσοφίες, ενδιαφέροντα, ακόμα και σχέσεις ή έρωτες;

Ο επόμενος μήνας θα δείξει...

Συνοδεία: Φοίβος Δεληβοριάς - Ο Αόρατος Άνθρωπος