Μια κλειστή πόρτα...

Τι γίνεται όταν ένα ωραιότατο απόγευμα Παρασκευής αποφασίζεις να πας μια βόλτα στη σχολή σου και βρίσκεις την είσοδο για τους πεζούς κλειστή; Γιατί να είναι κλειστή; Υπάρχει λόγος ύπαρξης της πόρτας αυτής; Υπάρχει λόγος να την κλειδώνεις; 

Γενικά η πόρτα (ή αλλιώς “θύρα” με “υ” και όχι με “η”, με “η” είναι το νησί “Σαντορίνη” γνωστός καλοκαιρινός προορισμός) αποτελεί από αρχαιοτάτων χρόνων μια οντότητα (εδώ ο συγγραφέας πάσχισε για να διαλέξει την λέξη αυτή αφού η λέξη αντικείμενο δεν του άρεσε, το εργαλείο δεν περιγράφει ακριβώς το ζητούμενο και η λέξη έννοια αν και σωστή είναι πολύ νωρίς να αναφερθεί) που χρησίμευσε τα μέγιστα στον άνθρωπο και φυσικά για να χρησιμοποιείται τόσα χρόνια θα υπάρχει και κάποιος λόγος (αλλιώς δεν θα υπήρχε (πλεονασμός))...

Συνεχίζοντας λοιπόν πόρτες υπαρχουν πολλές. Έχουμε δει όλοι αυτές τις βαριές ξύλινες με περίπλοκα και υψηλής τεχνικής και τέχνης σκαλίσματα που σου δίνουν την εντύπωση ότι μπαίνεις σε ένα σημαντικό μέρος, τις απλές, τις ασφαλείας, τις σιδερένιες με τα περίτεχνα (αν και όχι στο γούστο του συγγραφέα) σχήματα, τις ψάθινες (ξερετε αυτές που είναι σαν κρόσια που κουνιούνται με το αεράκι), και τις απλές ξύλινες με τα σκαλιστά ορθογώνια (που ποτέ δεν κατάλαβα τον λόγο ύπαρξής τους) κλπ... Ιστορικά λοιπόν η πρώτη πόρτα πρέπει να εμφανίστηκε στην περίοδο του ανθρώπου των σπηλαίων, τότε σαν πόρτα εννοούσαν το σημείο εκείνο της σπηλιάς απο το οποίο αν πέρναγε ο λύκος (ή η αρκούδα ή οποιοδήποτε άλλο σαρκοβόρο δυνατό ζώο) υπήρχε μεγάλο πρόβλημα. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η πόρτα εκείνη την εποχή δεν είχε υλική υπόσταση αλλά μόνο εννοιολογική (άρα εύκολα μπορούμε να συμπαιράνουμε ότι πρώτα ήρθε η έννοια της πόρτας και μετά η πόρτα αυτή καθ' εαυτήν). Αργότερα ο άνθρωπος σκέφτηκε (όντας ον με το χάρισμα της νόησης της σκέψης και του αντιταχθούν αντίχειρα) ότι από το να υπάρχει η πόρτα μόνο σαν έννοια (γεγονός που δεν εμποδίζει τον άλλο να εισέλθει στον χώρο του) καλύτερα να υπάρχει και ένα φυσικό εμπόδιο το οποίο θα καθορίζει το σημείο εισόδου (ή εξόδου) αλλά και θα προσφέρει μια επιπλέον δυσκολία σε αυτόν που θέλει να εισέλθει παρανόμως... Έτσι λοιπόν καταλήξαμε στην πόρτα ως οντότητα υλική πλέον με σάρκα και οστά (ατυχής παρομοίωση και χρήση της έκφρασης σωστότερο θα ήταν με ξύλα και σίδερα)...

Τώρα αναλύοντας λίγο την έννοια της πόρτας και το πότε μια πόρτα είναι χρήσιμη με απλή κριτική σκέψη μπορούμε να καταλήξουμε στα εξής:

(1)Η πόρτα χωρίζει δυο χώρους.

(2)Συνήθως έχει υλική υπόσταση.

(3)Πάντα (σχεδόν το “σχεδόν” αυτό θα αναλυθεί αργότερα) έχει λόγο ύπαρξης.

(4)Παντα προσφέρει μια ευκολία στον άνθρωπο.

Καιρός όμως να αναλύσουμε το προαναφερθέν σχεδόν και πέρα από τις αερολογίες (μπούρδες και βλακείες θα έλεγε κάποιος και δεν θα τον αδικήσω) να ασχοληθούμε και με το θέμα μας... Έχουμε λοιπόν μια συγκεκριμένη πόρτα, η οποία χωρίζει δυο χώρους, τον δρόμο από το Πολυτεχνείο. Το ερώτημα είναι πρέπει να υπάρχει αυτή η πόρτα; Και αν υπάρχει πρέπει να κλείνει τόσο ερμητικά ώστε κάποιος να μην μπορεί να εισέλθει στο Πολυτεχνείο; Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι σαφώς ναι, αφού η πόρτα χωρίζει δυο χώρους καλώς και υπάρχει (και ας είναι σπατάλη λεφτών βεβαια το γιατί είναι σπατάλη θα το κατανοήσουμε καλύτερα όταν απαντήσουμε το δεύτερο ερώτημα). Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση είναι κατηγορηματική και είναι σαφέστατα όχι. Ας εξηγηθώ. Αν υποθέσουμε οτι η πόρτα πρέπει να κλείνει ερμητικά απαγορεύοντας την είσοδο τότε έχουμε την ισχή του σχεδόν. Από τότε που δημιουργήθηκαν τα πανεπιστήμια δημιουργήθηκε και η έννοια του ασύλου η οποία έχει γίνει πολύ καυτό (hot αγγλιστί) θέμα. Ο συγγραφέας πιστεύει ακράδαντα ότι η παρουσία (φυσική να επισημάνω και όχι πνευματική) ενός ατόμου σε ένα χώρο ασύλου είναι αναφαίρετο δικαίωμα του, άρα ξεκαθαρίσαμε ότι υπάρχουν και περιπτώσεις που η πόρτα δεν έχει λόγο ύπαρξης. Επιπλέον η πόρτα είναι για να προσφέρει ευκολία στον άνθρωπο (απο τότε που δημιουργήθηκε η πόρτα καθιερώθηκε λόγω της ευκολίας, που έχει κάποιος, όταν του παρέχεται το δικαίωμα φυσικά, να την ανοίγει), μια ευκολία που μια κλειστή πόρτα (ερμητικά να προσθέσω) σε ένα χώρο με ελεύθερη πρόσβαση των φοιτητών για πληθώρα λόγων ακόμα και μετά το πέρας των μαθημάτων ακόμα και όταν δεν έχουν μάθημα (λόγοι όπως, σίτιση στην λέσχη, επίσκεψη φίλου στην Εστία, διαμονή στην Εστία, βόλτα ρε αδελφέ στον δενδόφυτο χώρο του ιδρύματος, τζόγκινγκ, άθληση στα γήπεδα, ραδιοφωνική εκπομπή ή κάποια εκδήλωση, κ.α.) τους αφαιρείται και εν ολίγοις τους κάνει την ζωή δύσκολη (προσωπικά είδα μια κορασίδα (τι όμορφος χαρακτηρισμός;) γύρω στις 8 το απόγευμα, την ώρα που εγώ είχα πάει να κάνω τον περίπατο μου (πολλοί θα νομίζουν και δεν τους αδικώ ότι είμαι ένας σεβάσμιος μεσήλικας αλλά τους διαβεβαιώ ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει), να προσπαθεί να βγει από το Πολυτεχνείο και με τεράστια προσπάθεια να καταφέρνει να πηδήξει την πόρτα, η οποία εκτός των άλλων είναι και ψηλή. Δυστηχώς (εγώ όντας παντα συμπονετικός προς όμορφες κορασίδες ταλαιπωρούσσες αλλά ολίγον αργός στις αντιδράσεις μου) δεν πρόλαβα να την ενημερώσω για το ιδιαίτερα χαμηλό μαντράκι που υπάρχει 50 μέτρα παρακάτω...).

Επομένως όταν υπάρχει μια πόρτα η οποία δεν χρειάζεται να κλείνει τότε πιθανόν να μην χρειάζεται καθόλου κίολας (και αποδεικνύουμε ότι αποτελεί και σπατάλη χρημάτων).

Κλείνοντας (ακούω τους αναστεναγμούς σας αλλά τους αγνοώ...) να πω ότι ενώ συμμερίζομαι την ύπαρξη της πόρτας (απο την στιγμή που φτιάχτηκε βέβαια, αν με ρωτούσατε πριν φτιαχτεί αν θέλω μια πόρτα σε εκείνο το σημείο ή αν θα είναι χρήσιμη θα σας απαντούσα σαφώς όχι) εφαρμογή του (1) δεν μπορώ για κανένα λόγο να δεχθώ το κλείδωμά της...

ΥΓ: Πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί δεν έγραψα κατευθείαν τις τέσσερις τελευταίες σειρές και προτίμησα αυτό το κατεβατό...Θα απαντήσω παραθέτοντας ένα στίχο του Καβάφη απο το ποίημα Ιθάκη 

“Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.”

Συνοδεία: Red Hot Chili Peppers - Live at Slane Castle