Μετά τι;

Αφορμή για την σημερινή ανάρτηση είναι αυτή του φίλτατου someloosethoughts (http://someloosethoughts.blogspot.com/2010/05/depression.html)... Την διάβασα μόλις προχθές παρόλο που έχει καταχωρηθεί εδώ και μήνες και με εντυπωσίασε η απαισιοδοξία της. Σε λίγο (για την ακρίβεια την Τρίτη) θα ξεκινήσει η εξεταστική μου, μια εξεταστική που ευελπιστώ να είναι από τις τελευταίες μου αφού σιγά σιγά τελειώνω την άμοιρη σχολή μου και μου έρχονται ορισμένες πολύ παλιές μνήμες καθώς συνειδητοποιώ αυτό το θλιβερό (κατ' εμέ) γεγονός...

Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια στην 3η Γυμνασίου που υπήρχε ένα μάθημα το οποίο λεγόταν ΣΕΠ το θυμάται κανείς άλλος αλήθεια; Το αρκτικόλεξο λοιπόν αυτού του μαθήματος ήταν Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός και πάνω στο εξώφυλλο του βιβλίου (Ω, ναι! Είχε και βιβλίο το μάθημα αυτό!) υπήρχε τυπωμένη και παραμένει χαραγμένη στο μυαλό μου η πολύ απλή αυτή ερώτηση:

Μετά το Γυμνάσιο τι;

Το θεωρώ κολοσσιαία παράλειψη των απανταχού Πανεπιστημίων, Πολυτεχνείων και Τεχνολογικών Ιδρυμάτων που δεν έχουν στα προγράμματα σπουδών τους το ΠΕΠ (Πανεπιστημιακός Επαγγελματικός Προσανατολισμός) με τεράστια κόκκινα (για έμφαση) γράμματα στο εξώφυλλο:

Μετά το Πανεπιστήμιο/Πολυτεχνείο/ΤΕΙ τι;

Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι είναι πολύ λογικό που δεν υπάρχει αυτό το μάθημα. Λογικό γιατί όλων μας η κάψα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο ήταν να περάσουμε στο Πανεπιστήμιο, ένα χώρο μαγείας, ελευθερίας, γνώσης κλπ. Ένα χώρο όπου βγαίνοντας από εκεί όντας πια καταρτισμένοι επιστήμονες, κορυφαίοι στους τομείς μας, πνευματικά ολοκληρωμένοι, θα είχαμε λύσει όλα μας τα προβλήματα. Θα ήμασταν λίγο δημοφιλέστεροι, πολύ εξυπνότεροι και έτοιμοι να αρπάξουμε τι ζωή από τα μαλλιά, να βγάλουμε λεφτά με το τσουβάλι και να γίνουμε επιτυχημένοι επαγγελματικά και πνευματικά, κάτι που σαφώς αργότερα θα οδηγούσε και στην ευτυχία... Για αυτό το λόγο δεν υπάρχει λοιπόν το ΠΕΠ, επειδή το Πανεπιστήμιο/Πολυτεχνείο/ΤΕΙ κάνει τέλεια την δουλειά του, σου προσφέρει καινοτόμα γνώση, πνευματικότητα (αρκεί βέβαια να την ψάξεις λίγο και εσύ) και μια καλή εξασφάλιση του μέλλοντός σου. Ή μήπως όχι; Γιατί αν όλα αυτά συμβαίνουν τότε ή εγώ ζω σε παράλληλο σύμπαν ή κάτι έχω καταλάβει λάθος...

Να λοιπόν γιατί το τελευταίο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να τελειώσω; Πολύ θα με πείτε δειλό, θα πείτε ότι θέλω να ζω με τα λεφτά των γονιών μου για όλη μου τη ζωή, ότι είμαι τεμπέλης, άεργος, ένα βάρος στην κοινωνία και άλλα πολλά . Η απλή αλήθεια είναι ότι φοβάμαι.

-Και ποιος δεν φοβάται ρε φίλε;

-Ε...

-Έλα χαλάρωσε δεν είναι όλα τόσο άσχημα.

Λόγια παρηγοριάς που λίγη αλήθεια κρύβουν. Γιατί δυστυχώς πια δεν είμαι το παιδί που φοβόταν τον μπαμπούλα κάτω από το κρεββάτι. Τώρα πια οι φόβοι είναι βάσιμοι γιατί έχω 22 χρόνια αναλυτικής ικανότητας στην πλάτη μου... Γιατί τώρα πια βλέπω και εγώ αυτό που βλέπει ο someloosethoughts, βλέπω τις προσπάθειες μιας γενιάς (της δικιάς μου) να μην επαληθευτούν οι φόβοι μου (και οι φόβοι του καθενός μας) να αποτυγχάνουν και εγώ όπως και άλλοι να έχουμε κουραστεί και όχι μόνο αυτό αλλά και τα πράγματα να γίνονται χειρότερα και να είναι από τότε που έχει γραφτεί το κείμενο του someloosethoughts (για όσους δεν ακολουθήσουν το λινκ η ημερομηνία είναι Μάιος του 2010).

Και για αυτό η εξεταστική που πλησιάζει είναι σαν ένα βήμα ακόμα κοντύτερα σε ένα γκρεμό και ο γκρεμός αυτός είναι το τέλος του Πανεπιστημίου και η αρχή της πραγματικής ζωής, της βιοποριστικής ζωής, της ζωής που δεν σου εγγυάται κανείς τίποτα πια, που είσαι εσύ για εσένα, μιας ζωής που αν κοιτάξεις έξω από το παράθυρο θα την δεις σαν νύχτα.

Αλλά τη νύχτα λάμπουν και τα αστέρια.

Συνοδεία: Ravel – Bolero