H αγαπημένη λέξη

Συχνά πυκνά το παρών ιστολόγιο (το blog ακούγεται εξαιρετικά κακόηχο και ειδικά για το σημερινό θέμα δεν είναι πρέπον να χρησιμοποιηθούν κακόηχες λέξεις) καταπιάνεται με το θέμα των λέξεων και το πως αυτές αλληλεπιδρούν με εμάς. Πολλοί αναγνώστες μπορεί να υποθέσουν ότι ο συγγραφέας ασχολείται επαγγελματικά με το συγκεκριμένο πεδίο αλλά κάνουν λάθος. Η ανάλυση των λέξεων, των φορμών και της εννοιολογικής (και συχνά ψυχολογικής) σημασίας που τις διέπουν είναι μια ενασχόληση που απλά του αρέσει πολύ (οι λόγοι μπορεί να αναλυθούν σε κάποια μετέπειτα στιγμή).

Το θέμα το οποίο βρέθηκε να σκέφτεται ο συγγραφέας (για την ακρίβεια το συζητούσε) ήταν αυτό της “αγαπημένης λέξης”. Η εκάστοτε γλώσσα, είτε αυτή είναι η ελληνική είτε κάποια ξένη, αποτελείται από αναρίθμητες (αν και κάποιος θα μπορούσε να κάτσει να τις απαριθμήσει) λέξεις. Επομένως η διαδικασία της επιλογής μια λέξης και ο χαρακτηρισμός της ως “αγαπημένη” φαντάζει ως Ηράκλειος Άθλος. Αλλά ο συγγραφέας επειδή δεν τρομάζει εύκολα και δεν υπεκφεύγει τέτοιων ενδόξων αναζητήσεων θα προσπαθήσει, σαν άλλος Ηρακλής (θα ήθελε) να την αντιμετωπίσει.

Η αγαπημένη λέξη ενός οποιουδήποτε ανθρώπου και η απάντηση που θα δώσει σε αυτή την (οριακά ρητορική) ερωτήση επαφύεται σε περιστασιακούς παράγοντες που άπτονται της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου (κατά την οποία δέχεται την ερώτηση) και άρα συχνά η απάντηση διαφέρει. Εδώ όμως ο συγγραφέας έρχεται να διαφωνίσει (ή τουλάχιστον να εκφέρει μια διαφορετική άποψη) καθώς πιστεύει ότι η αγαπημένη λέξη, ίσως του καθένα μας, είναι το όνομά του. Υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη συλλογιστική πίσω από τη συγκεκριμένη θέση, την οποία ο συγγραφέας θα αποπειραθεί να εξηγήσει.

Αρχικά, στατιστικά (ένα επιχείρημα αποκτά συχνά βαρύνουσα σημασία αν ντύνεται από ψευδο-επιστημονικά στοιχεία, αν και εδώ ο συγγραφέας δεν σκοπεύει στην παραπλάνηση αγαπητέ αναγνώστη), το όνομα κάποιου είναι η λέξη που θα ακούσει περισσότερες φορές στη ζωή του. Δεδομένου επίσης ότι η επιλογή μιας λέξης ως αγαπημένης συχνά εξαρτάται από τα συναισθήματα, με την οποία την ντύνει είτε αυτός που την λέει, είτε αυτός που την σκέφτεται, το όνομα, αυτό καθ’εαυτό αρχίζει να αποκτά ένα σημαντικό πλεονέκτημα.

Ακούμε το όνομά μας από την στιγμή που θα γεννηθούμε (εκτός αν οι γονείς μας δεν είναι και πολύ σίγουροι για το τι όνομα θα μας δώσουν) και το αντιλαμβανόμαστε λίγα χρόνια αργότερα και όσο κακό παιδί και αν ήταν κάποιος στην νεότητά του, συχνότερα αυτή η αναφορά (στο όνομά του) δημιουργεί θετικά αισθήματα. Από την αγάπη των γονιών και των συγγενών, μέχρι τον άβολο τρόπο που αναφωνεί το όνομά σου το καινούργιο παιδί που μόλις γνώρισες στην πλατεία και θέλει απεγνωσμένα να γίνει φίλος σου.

Ακόμα και όπως προχωράει κανείς στη ζωή του, αρκετές από τις φορές που θα ακούσει το όνομά του θα είναι ενδεδυμένο με θετικές σκέψεις. Ο θαυμασμός ενός φίλου για ένα επίτευγμα, μια ανακοίνωση προαγωγής, η αναφώνηση του ονόματος απο τον/την σύντροφο, η πρώτη φορά που ο γιος ή κόρη θα σε προσφωνήσει με το όνομά σου (δηλώνοντας ότι η σχέση σας οδηγήθηκε σε ένα επίπεδο αλληλοσεβασμού που ξεπερνά αυτό του γονιού και του παιδιού). Ακόμα και η τελευταία φορά που θα αναφωνήσει κάποιος το όνομά σου, είτε είναι η τελευταία φορά που θα το πει εκείνος ή που θα το ακούσεις εσύ (αρκετά σκοτεινή σκέψη), συχνα μπορεί να δημιουργήσει γλυκόπικρα αισθήματα ή θλιβερά (εδώ να σημειωθεί ότι ο συγγραφέας δεν πιστεύει ότι η θλίψη υπό τέτοιες συνθήκες είναι αρνητικό συναίσθημα).

Το βασικό ζήτημα είναι, κατά τον συγγραφέα, να μην επιβληθεί στον κάθε αναγνώστη, που διαβάζει την παρούσα ανάρτηση, να θεωρήσει το όνομά του ως την αγαπημένη του λέξη, αλλά να πιστέψει ότι όντως είναι! Να ντύσει με θετικές σκέψεις και αισθήματα το όνομά του και την αναφορά άλλων σε αυτό. Πολλοί θα πιστέψουν ότι η συγκεκριμένη πρόταση του συγγραφέα ακροβατεί επικίνδυνα προς τον εγωκεντρισμό, αλλά η προσωπική του γνώμη είναι ότι η πίστη στο όνομα κάποιου, στην αγάπη ή τα θετικά συναισθήματα που εκλαμβάνει από όσους το αναφέρουν, μόνο καλό μπορεί να κάνει σε κάποιον. Βέβαια δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει και την άλλη πλευρά του νομίσματος, αυτή που λέει ότι όταν πρέπει να πεις το όνομα κάποιου, να τον καλέσεις, προσκαλέσεις, φωνάξεις, κρίνεις ή επικρίνεις, πρέπει να το κάνεις με την δέουσα προσοχή και σεβασμό, καθώς εκείνη την στιγμή χειρίζεσαι την αγαπημένη λέξη ενός άλλου ανθρώπου.

Συνοδεία: Nick Drake - Pink Moon