Για café και παρατήρηση...

Λίγες φορές αναρωτιόμαστε πραγματικά γιατί κάνουμε κάτι (εκτός αν αυτό το κάτι χρειάζεται την αμέριστη προσοχή μας όπως ο χειρισμός επικίνδυνων και βαρέων μηχανημάτων). Θα ήταν όμως σημαντικό να το σκεφτούμε για λίγο.

Ας υποθέσουμε ότι είμαστε ας πούμε σε ένα café και απέναντι μας βλέπουμε ένα καθ' όλα τυπικό ζευγάρι, για αποφυγή παρεξηγήσεων με τον όρο αυτό εννοούμε την κλασσική (και ολίγον πουριτανική θα λέγαμε) ετεροφυλόφιλη έννοια του ζευγαριού. Γενικά σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν δηλαδή βρισκόμαστε μόνοι και έρημοι σε ένα τέτοιο café (οι λόγοι για αυτό θα αναλυθούν αργότερα) ένα ωραίο φθινοπωρινό (προς χειμωνιάτικο) απόγευμα, ενδείκνυται να παρατηρούμε τα άτομα γύρω μας. Είχαμε μείνει λοιπόν στην παρατήρηση του ετεροφυλόφιλου ζευγαριού, ας ξεκινησουμε (καθότι είμαστε ευγενικοί) από την γυναίκα.

Η γυναίκα, λοιπόν, γένους θυληκού (ποσο περίεργο θα ήταν το ουσιαστικό το οποίο θα αναφερόταν στην γυναικεία μορφή να ήταν γένους ουδετέρου ή ακόμα χειρότερα αρσενικού;), η περι ου ο λόγος γυναίκα λοιπόν είναι γύρω στα είκοσι δεν την λέμε όμορφη (προφανώς όμως ο αντρας που κάθεται δίπλα της να την λέει αν κρίνουμε από το χαμόγελο της) αλλά μάλλον γοητευτική. Αφού αποτυπώσουμε στο μυαλό μας όλα τα χαρακτηριστικά της (χρωμα μαλλιών: καστανά, μάτια: καστανά επίσης, πρόσωπο: στρογγυλό, σώμα: λεπτό, κλπ), καλό θα είναι να μην πουμέ κλπ, καθότι αποτελεί μεγάλη βαρβαρότητα ενάντια στην γλώσσα αλλά και στην λογική. Τι είναι τελικά το κλπ; Είναι το σχήμα των φρυδιών της ή η μικρή (γλυκιά) ελια στον λαιμό της; Αφορά τα ρούχα της ή τα παπούτσια της; Επίσης τι σημαίνει κλπ, και γιατί να είμαστε τόσο τεμπέληδες ώστε να μην γράψουμε “και τα λοιπά” (βέβαια εδώ ο αναγνώστης θα παρατηρήσει ότι ούτε ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την φράση σε όλη της την μεγαλοπρέπεια αλλά την συντομογραφία, άρα μπορούμε να αντιληφθούμε ότι και ο συγγραφέας είναι λίγο τεμπέλης);

Έπειτα από τα χαρακτηριστικά της παρατηρούμε τις κινήσεις της. Αρκετοί ψυχολόγοι και κινησιολόγοι (αν και δεν νομίζω να είναι η σωστή λέξη,θα μπορούσαν να αναφερθούν ως ψυχαναλυτές κινήσεων αλλά αυτό ακούγεται πολύ περίπλοκο, πως μπορεί μια κίνηση να έχει ψυχη;) συμφωνούν ότι μπορούμε να εξάγουμε πολλά πράγματα από τις κινήσεις ενός ανθρώπου. Η γυναίκα, λοιπόν, κάθεται με τα πόδια σταυρωμένα το ένα πάνω στο άλλο (γενικά η στάση που στην καθημερινότητα αποκαλούμε σταυροπόδι) και στο ένα χέρι κρατάει μια κούπα καφέ (πολύ δύσκολο να αναγνωρίσουμε τον καφέ, οπότε ας μας επιτραπεί αυτή η αοριστία) και το άλλο το έχει χαλαρά αφημένο πάνω στο γόνατο του δεξιού της ποδιού.

Ας ξεκινήσουμε την ανάλυσή μας. Γενικά, το σταυροπόδι (υοθετούμε την καθημερινή έκφραση για λόγους απλότητας), σημαίνει ότι ή ο άνθρωπος κρατά μια αμυντική στάση ή ότι αισθάνεται άνετα, όπως αντιλαμβάνεστε οι απόψεις διίστανται σε βαθμό σχιζοφρένειας, αλλά αυτά συμβαίνουν όταν πας να ανακατευτείς με την σύγχρονη ψυχολογία. Στην συνέχεια θα καταλήξουμε ότι μάλλον η κοπέλα (επαναπροσδιαρίσαμε τον όρο γυναίκα για να ταιριάζει στο τρυφερό της ηλικίας της) αισθάνεται άνετα. Συνεχίζοντας στο χέρι με τον καφέ η μόνη σοβαρή υπόθεση που μπορούμε με ασφάλεια να κάνουμε είναι ότι κρατώντας τον καφέ στα χέρια της η κοπέλα δείχνει μια ελαφρώς πιο σοφιστικέ (ας μας επιτραπει η λέξη) προσωπικότητα.

Για να βοηθήσουμε τον αναγνώστη να αντιληφθεί την στάση του χεριού θα το περιγράψουμε με ακρίβεια. Η κοπέλα κρατάει στο χέρι της την κούπα με τον καφέ. Τα τρια δάχτυλά της (κοπέλας (αχρείαστος προσδιορισμός, αλλά ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος)) περνούν μέσα από το “αφτί” της κούπας (ατυχής αν και καθ' όλα λογοτεχνική παρομοίωση), ο αγκώνας της ακουμπά πάνω στον μηρό της και παρατηρούμε μια ελαφριά (όσο και γοητευτική) κλίση του χεριού, πιθανόν λόγω του βάρους της κούπας. Επιπρόσθετα εύκολα μπορούμε να εξάγουμε το συμπέρασμα ότι ο καφές δεν είναι πολύ ζεστός, από το γεγονός ότι η κοπέλα κρατάει για αρκετή ώρα την κούπα στο χέρι της χωρίς να δείχνει οποιαδήποτε δυσαρέσκεια (εδώ κάνουμε και ένα άλμα λογικής λέγοντας ότι ίσως ούτε τα λεγόμενα του συνομιλητή της της προκαλούν κάποια δυσαρέσκεια). Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε ότι ο καφές έχει αυτή την θερμοκρασία, η οποία σε συνθήκες φθινοπώρου προς χειμώνα μας δίνει μια ευχάριστη ζεστασιά στην παλάμη μας.

Επιστρέφοντας στο κύριο αντικείμενο (ως τώρα τουλάχιστον) της ανάλυσης μας (την κοπέλα) παρατηρούμε ότι ένα αχνό χαμόγελο στολίζει το πρόσωπό της (τι πιο ενθαρυντικό για τον νέο απέναντι της από αυτό;). Ολοκληρώνοντας τις σκεψεις μας καταλήγουμε στο ότι η κοπέλα θέλει να βρίσκεται σε αυτό το μικρό café με αυτόν τον νεαρό απέναντί της. Πιθανότατα απολαμβάνει την παρέα του (το για πόσο είναι εντελώς άλλο θέμα) και τολμούμε να πούμε ότι αν είναι σε αυτή την γκάμα των νέων ανθρώπων που η κοινωνία τους αποκαλεί φοιτητές (εκ του φοιτώ και οχι του φυτό) θα είναι σε κάποια σχολή, που η τέχνη θα είναι σημαντικό μέρος της.

Και τώρα είναι το κατάλληλο σημείο για να γίνει η ανατροπή στο κείμενο. Αφού είχαμε τελειώσει την ανάλυση της κορασίδας (προς αποφυγή επαναλήψης) ο αδαής (ως προς την συλλογιστική πορεία του συγγραφέα) αναγνώστης θα περίμενε μια ενδελεχή ανάλυση του άντρα (τώρα γιατί έχει καθιερωθεί τον εικοσάχρονο να τον λέμε άντρα ενώ την εικοσάχρονη κοπέλα είναι μια αποροία που θα μας ταλανίζει για καιρό). Αυτό όμως δεν πρόκειται να συμβεί (και λυπούμαστε για αυτό και ζητάμε την συμπάθεια και την κατανόηση του γυναικείου πληθυσμού).

Αντί για αυτή την ανάλυση θα προχωρήσουμε σε μια ανάλυση που θα έχει ως αντικείμενο το café αυτό, καθ΄ αυτό. Αρχικά θα γίνει μια λεκτική ανάλυση. Όπως παρατηρεί ο αναγνώστης (λίγο δύσκολο να μην το έχει παρατηρήσει ως τώρα) δεν χρησιμοποιούμε την ελληνική λέξη για το μέρος στο οποίο βρισκόμαστε, καφενείο (ο ορισμός καφετέρια είναι κακόηχος και ενάντια στο γούστο του συγγραφέα), αλλά την γαλλική λέξη café. Αυτό φυσικά δεν συνέβη τυχαία (σχεδόν κανένα πράγμα στο Σύμπαν, μέσα στο οποίο περιφέρεται ο Γαλαξίας μας, μέσα στον οποίο εναποτίθεται το Ηλιακό μας σύστημα, μέσα στο οποίο βρίσκεται αυτός ο μικρός πλανήτης τον οποίο κατοικούμε, δεν είναι τυχαίο) αλλά την ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε αυτή την λέξη την δημιούργησε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα του καφενείου.

Γενικά τα καφενεία, τα οποία δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό “καφενείο” είναι διαρυθμισμένα και διακοσμημένα με βάση ένα συγκεκριμένο σκεπτικό (ξύλινες καρέκλες, όπως και τραπέζια, παραδοσιακή ατμόσφαιρα, ελαφρώς παλαιομοδίτικα, με αρκετούς ή λίγους θαμώνες, οι οποίοι ανεξάρτητα το πλήθος τους διαμορφώνουν τον μέσο όρο ηλικίας γύρω στα 60 χρόνια και εκτελούν πολύ συγκεκριμένες εργασίες μέσα στο καφενείο (δύσκολα θα δεις σε ένα καφενείο 60χρονους να παίζουν κουτσό πιο πιθανό είναι να παίζουν πρέφα)).

Συνεχίζεται...(ελπίζω)

Συνοδεία: Abbie Gale - 2 (μεγάλη αγάπη...)